Met de helm op geboren
De uitgetelde datum waren we inmiddels al 3 dagen voorbij. ‘’Houd je benen bij elkaar he, op de verjaardag van je moeder’’ appt een vriendin mij nog. Ik modder langzaam door de dag, ga nog naar de verjaardag van moeders en rijd om half 5 ’s middags richting huis. De hele dag heb ik wat krampen maar echt doorzetten doet het niet. Het aanzetten van de aardappelen lijkt het startsein voor de bevalling. Eten doet het altijd goed in ons gezin, dus het verbaast mij eigenlijk niets. Ik heb regelmatige weeën en dus bel ik rond 9 uur in de avond maar eens de verloskundige. De vorige bevalling duurde immers 18 uur. Verloskundige Sanne neemt op, leuk, ze was er ook bij de bevalling van Wout. Ik vertel haar dat ik regelmatige weeën heb om de paar minuten maar dat ze eigenlijk nog prima op te vangen zijn. Ik vergelijk ze met de eerste centimeters van mijn eerste bevalling. Ik vraag of ze langskomt maar alléén als ze kan garanderen dat ze niet straks zegt dat ik ‘’maar 1 cm ontsluiting heb’’. De vorige keer zonk mij hierdoor de moed in de schoenen na enkele uren puffen. Ik vraag Tom of hij zijn moeder belt om onze zoon Wout op te halen, dan hebben we dat maar gehad en moet er niets straks halsoverkop nog e.e.a. geregeld worden. Schoonmoeders komt met liefde meteen ‘’maar moet nog wel even de make up doen’’. Dit is precies zo’n moment als bij een voetbalwedstrijd, dat je je net gekochte eten stevig blijft vasthouden als er een bal recht op je bakkes afkomt. Een sarcastische ‘’Voor wie? Beter wordt het toch niet’’ volgt gelijk uit de mond van Tom. Schoonmoeder reageert niet eens meer op dergelijke opmerkingen van haar zoon en is er al aan gewend geraakt in de loop der jaren.
Half 10 arriveert mijn schoonmoeder en ik barst in janken uit als ze Wout meeneemt. Toch even gek dat hij weggaat en terugkomt als grote broer. Kwart voor 10 komen de verloskundigen. Sanne heeft stagiaire Sharon mee. Ze checken mijn ontsluiting en zeggen: ‘’Als jij naar het ziekenhuis wilt, moeten we NU weg’’. Ik had al 5-6 cm ontsluiting. Als er iets langer tijd tussen had gezeten hadden we het ziekenhuis niet meer kunnen halen.
Half 11 komen we aan bij de Isala. Ik wilde graag een bad om de weeën beter te kunnen opvangen. En net als bij een winkel dien je eerst dat bad af te rekenen, voor je erin kan stappen. Laten we zeggen dat ze in het ziekenhuis ook gewoon echte Nederlanders zijn… Je deelt je theezakje, checkt buienradar en je moet gewoon eerst betalen voor je geleverd krijgt. Heerlijk die Nederlandse knieperige mentaliteit.
Aangekomen in ‘’onze’’ kamer, wordt het bad geprepareerd. Bij mijn eerste bevalling had ik alleen rug weeën en kon ik moeilijk ontspannen tussentijds. Zo’n lekker bad leek mij dus wel wat voor de optimale ontspanning. Het water voelt heerlijk. Ik had in eerste instantie niet echt bedacht om in bad te bevallen, maar ik beveel het tegenwoordig iedereen aan. De weeën zijn nog prima op te vangen en de verloskundige, de partusbegeleiding en Tom hangen relaxed op de badrand. Tussen de weeën door lukt het me dit keer goed te ontspannen, mede omdat ik nu alleen buikweeën heb.
Ik ziet nog niet eens een uur in bad als de persweeën beginnen. Als het hoofdje wordt geboren blijkt dat de vliezen nog niet zijn gebroken. Supergaaf natuurlijk maar daar kwam ik na de geboorte met wat research pas achter. Sanne en Sharon waren helemaal blij met deze prachtige bevalling met kreten als ‘’Dit is echt cool’’, ‘’Mogen we het filmpje afspelen in de koffiekamer voor de rest van de collega’s?’’. Als de vliezen niet breken tijdens de bevalling heet dit ‘’Met de helm op geboren worden’’. Het is schijnbaar een zeldzaam fenomeen wat slechts 1 op de 80.000 geboortes voorkomt. Vroeger werd er gezegd dat het kindje dan veel geluk tegemoet gaat in zijn latere leven. Op zich een mooi begin wel, zo in de eerste seconden van je leven.
Waar ik dus ’s middags nog lekker op de verjaardag van mijn moeder zat, is het 23:55 dan zover. Onze prachtige zoon Youp komt ter wereld als een verlaat verjaardagscadeau voor oma. Half 11 waren we in het ziekenhuis en om 3 uur in de nacht waren we weer thuis. Ik kan dit alleen maar beschrijven als een droombevalling. Een kennelijk zeldzame bevalling omdat hij in de vliezen geboren werd, wat blijkbaar geluk oplevert in zijn latere leven. Hoog tijd dus om alvast een staatslot te kopen…