Babykriebels
Kort na de geboorte van onze zoon Wout wisten we al dat ons gezin nog lang niet compleet was en dat een tweede wat ons betreft ook niet jaren op zich zou laten wachten. Maar wanneer begin je daar weer over na te denken? En is een tweede zwangerschap je wel gegund? Ik heb van dichtbij mogen meemaken dat dit verre van vanzelfsprekend is.
Toen mijn vriend tegen mijn drie maanden oude zoon zei dat hij het liefst vandaag wel een broertje of zusje zou willen, wist ik zeker dat dát in ieder geval nog niet het moment was om na te denken over een tweede. Ik zat nog vol in de zwangerschapshormonen en zat wekelijks meermaals in een rollercoaster van emoties en vermoeidheid. Maar het spreekwoordelijke zaadje was gepland. ‘’ Misschien toch wel leuk’’ zei het stemmetje in mijn hoofd regelmatig. En als ik het niet dacht, greep mijn vriend elke mijlpaal wel aan om te benadrukken dat het gezin voor hem niet groot genoeg kon zijn. De gedachte over een tweede verdween weer naar de achtergrond, maar kwam steeds vaker terug. Ik voelde mij steeds beter en na acht maanden besloten we ervoor te gaan. Toen ik bij de eerstvolgende keer een positieve test in handen had, was dit toch wel even schrikken. Ik was blij met het nieuws, maar zo snel had ik het niet verwacht.
Een tweede baby anderhalf jaar later dat is natuurlijk niet niks. Hoewel ik geen moment heb getwijfeld aan mijn rol als moeder, vroeg ik mij toch af wat de buitenwereld hierover zou gaan vinden. Het waren kopzorgen voor niets, want vrijwel iedereen was enthousiast. Wel gematigder enthousiast dan bij de eerste, wat overigens geen uitzonderlijke reactie schijnt te zijn als ik andere moeders mag geloven. Bij de eerste is iedereen superblij, staan mensen springend in de kamer omdat het gelukt is een miniversie van jezelf te produceren. Bij een volgende zwangerschap laat ook ik het meestal bij ‘’och wat leuk gefeliciteerd’.
Ik ben inmiddels alweer over de helft van mijn zwangerschap en de tijd vliegt voorbij. Wat een verschil met de eerste keer. Daar telde ik de dagen af, dacht ik er continu aan en wist ik precies met welk fruitstuk de baby nu weer werd vergeleken op de tal van zwangerschapsapps die mijn telefoon rijk was. Nu moet ik soms nadenken hoeveel weken zwanger ik ben, wat natuurlijk niet gek is met een ondeugende zoon die voor veel afleiding zorgt. Ik maak mij nu minder zorgen en herken de signalen van mijn lijf beter. Maar begrijp mij niet verkeerd, ik geniet niet minder van deze zwangerschap en kan niet wachten om dit kindje te ontmoeten.
Gelukkig was het dit keer geen moeilijkheid om het geheim te houden het eerste trimester. Waar ik bij de vorige zwangerschap mij in allerhande rare bochten moest wringen om niet ‘’betrapt’’ te worden bij het niet drinken van een alcoholische versnapering, was het deze keer een eitje. Die COVID-19 is een ramp, maar in sommige opzichten dus zo gek nog niet. Het heeft mij in ieder geval rare capriolen bespaart op feestjes en er zijn dit keer geen drankjes leeggegoten in nietsvermoedende planten…