De kraamweek
Zo zat ik 8 juni ’s middags nog op de verjaardag van mijn moeder, en zo rijd ik krap twaalf uur later van Zwolle weer naar huis. Gesloopt, maar met een prachtige zoon op de achterbank. Dat had in principe een uurtje eerder kunnen zijn, maar de Isofix moest om 03:00 ‘s nachts nog door manlief worden geïnstalleerd in de auto. Je bent toch stukken minder voorbereid bij zo’n tweede hé!
Ik tref het ontzettend met de kraamweek, het is stralend weer, en nadat we ’s nachts de fijne partusbegeleidster hadden uitgezwaaid stond ’s ochtends weer zo’n topper voor de deur. Na de ‘’Ooh bennie der ene van die’’ blijken we uit hetzelfde dorp te komen. Toch leuk en het breekt het spreekwoordelijke ijs. De kraamverzorgster is harstikke lief, ze wil van alles doen maar dat is voor ons écht niet nodig. Dus we besluiten dat wij vinden dat ze elke morgen maar eerst zélf een bak koffie moet gaan drinken, voor ze begint.
De volgende dag starten we rustig op en ‘s middags halen we onze zoon Wout eerder van de opvang om kennis te maken met zijn kersverse broertje. Hoewel ik dat heel leuk vind is het toch spannend hoe hij gaat reageren. Maar alle zorgen waren voor niets. Hij schatert het uit van enthousiasme, wijst trots naar de wieg en terug naar papa en mama, alsof hij de eerste is die zijn broertje heeft ontdekt. Mijn hart smelt in tweeën als hij ook nog Youp wil vasthouden en ‘’aaien’’. De dagen erna is Wout van slag. Hij onderbreekt speelsessies om te kijken waar Youp is, wordt ‘s nachts wakker en wil dan even in de wieg kijken om daarna weer verder te slapen. Zo’n nieuwe rol als grote broer is toch even wennen! Op dag drie van de kraamweek probeert hij uit of hij nog bepaalde privileges krijgt als hij zelf in de wieg gaat liggen… Je weet immers maar nooit. Maar met hetzelfde gemak levert hij zijn eigen speentje in om zijn huilende broertje te troosten. Dit had veel slechter kunnen uitpakken, dus ik ben een trotse moeder! Dat worden vast dikke vrienden en ik vermoed zo dat ik daar later als moeder mijn handen vol aan heb…
Los dat we in de kraamweek op een roze wolk leven met ons gezin, kwam ik er vrijwel gelijk achter dat ik die gebroken nachten totaal niet heb gemist. Man wat sloopt je dat! Bij elk hikje en snikje lig ik door de hormonen klaarwakker in bed en hoor ik de man rustig verder snurken. Eigenlijk is dat nog het meest irritant. Dat de wederhelft gewoon lekker verder tukt alsof hij niet net opnieuw vader is geworden.
Al met al was het een relaxte kraamweek vol genietmomenten en de nodige humor, mede dankzij onze fijne kraamverzorgster. Ik heb weinig naweeën en mijn herstel gaat voorspoedig. Mijn grootste valkuil is dat ik zelf te veel wil
doen, waar mijn lijf nog protesteert. Het scheelt dat bij de tweede keer alles al bekend is waardoor Youp zo mee kan in het ritme wat we al hebben. Bij Wout kwamen we uit het ziekenhuis en keken we elkaar aan ‘’ Euh, mag hij nu uit de Maxicosi?’’ en ‘’ Wanneer moet hij eigenlijk weer eten?’’. Nou ik kan je vertellen dat is bij een tweede toch écht een wereld van verschil en scheelt veel stress maar vooral tijd. Tijd die ik heerlijk in mijn gezin kan steken!