De peuterpuberteit
Het is alweer 2022 als ik deze blog schrijf. Jeetje, ik knipper een keer met mijn ogen en Youp is alweer 6,5 maanden oud, kan makkelijk omdraaien, al bijna rechtop zitten en er pronken sinds een week twee kleine tandjes uit zijn onderkaak. Ik kan het niet geloven hoe snel afgelopen jaar is gegaan. Voor mijn gevoel heb ik gewoon te weinig tijd gehad om te genieten. Het jaar sluipt voorbij. Ik ben al aan het zoeken naar een geschikt cadeau voor Wout, want hij wordt eind januari twee. Twee alweer, allemachtig! Ik stroom over van geluk over hoeveel liefde en warmte de kids mij hebben gebracht afgelopen jaar. Maar ook verdriet omdat ik niet lang genoeg kan genieten van elke fase, want ze zitten zo weer in de volgende.
Daar over gesproken, de “twee-is-nee-fase” is hier volop in bedrijf. Wout komt erachter dat hij een eigen persoontje is en zijn mening kan delen met de wereld. Hij wil alles zelf doen, zelf bepalen en zelf uitproberen. En daarbij mag er absoluut niet geholpen worden door één van de ouders, enkel en alleen als hij dit zelf vraagt. Over alles moet een eigen peuterkeuze gemaakt worden. En maak jij als ouder zelf “even snel” een keuze omdat je haast hebt, nou dan heb je hommeles. Het is net of je naar een slecht theaterstuk zit te kijken waarvoor je gratis kaartjes hebt gekregen. Als hij iets niet mag of krijgt wat hij wil hebben wordt er op de grond gelegen, gerold en moord en brand geschreeuwd. Laatst nog dacht ik een lekker stukje te gaan wandelen in de heerlijke januarizon. Wout wilde ook naar buiten, maar eenmaal buiten hing hij protesterend aan de Joolz (kinderwagen) omdat hij had bedacht dat hij toch niet mee wilde. Ja daar sta je dan, je kunt geen meter voor- of achteruit. Als buitenstaander moet het er vermakelijk hebben uitgezien. En dit gebeuren begint vaak ‘s ochtends vroeg: er moeten drie soorten beleg op één boterham anders wordt het krijsen, zijn net zelf uitgekozen trui wil hij een seconde later niet meer aan en als hij een banaan wil maar er een stukje afbreekt en de banaan niet meer ”heel” is dan is dat ook een drama. Het schiet allemaal niet op.
Nu zul je denken “nou hop, beetje streng zijn, dan komt dat wel goed”. Niet dus. Toen ik nog geen kinderen had dacht ik stukken makkelijker over opvoeden. Ik vond het maar gek als ouders geen controle over de kinderen hadden. Daar kom ik op terug. Ik kan streng zijn, boos kijken of weglopen maar het heeft allemaal geen zin. Wout is eigenwijs, en weet precies wat hij wil. Dit betekent niet dat ik niet consequent blijf of grenzen stel, maar het vergt wel enorm veel van je opvoedkwaliteiten en vooral van je geduld. Ik moet er soms maar hardop om lachen. De belachelijkheid van de situatie waarin je als dertigjarige volwassen vrouw het aflegt tegen een peuter van twee…
Toch geniet ik ook van deze periode. Wout is een sociaal kind, wil altijd overal mee helpen of wil gericht samen spelletjes of puzzels met je spelen. Dat er dan met regelmaat een bord of kopje sneuvelt bij het samen uitpakken van de vaatwasmachine nemen we dan maar even voor lief. De inzet die wordt gewaardeerd. Ik voel me zelfs vereerd als hij met mij een puzzel wil maken en dan trots aan zijn vader laat zien dat het gelukt is. Laatst wilde hij met Youp spelen in de speelkamer. Youp geniet er met volle teugen van, lacht volop en is blij dat hij “mee” mag met zijn grote broer. Vol liefde kijk ik dan vanuit de keuken naar de spelende en lachende kindjes om vervolgens een minuut later een sprintje te trekken om ze huilend weer uit elkaar te halen.
Dit was alweer mijn laatste blog voor Salland Centraal en ’t Hart verloskunde. Ik heb genoten van jullie reacties. Ik heb goed bedoelde adviezen ter harte genomen en soms in de prullenbak gekieperd. Het was leuk om te merken dat veel ouders (in spe) zich herkennen in mijn verhalen. Mijn doel was om enigszins met humor toch de realiteit te beschrijven van een jong gezin. Ik hoop dat dat is gelukt en dat jullie net als ik, hebben genoten.