door Rick Westenenk
Op het moment van schrijven zit ik op een ligbed aan de zwembadrand en ligt mijn zoon languit voor zijn middagdutje in de hotelkamer. Met het krijgen van een kind is de reislust bij papa en mama niet getemperd. In plaats van Duitsland, Griekenland of Terschelling wilde papa en mama verder. Zijn middagdutje is omgedoopt tot siësta, want zijn hotelkamer is in Valladolid, Mexico.
Nu zegt iedereen van tevoren: “Waarom zou je de halve wereld overreizen met een kindje van zeven maanden? Je kan ook naar een camping in Frankrijk. Hij krijgt toch niets mee van zo’n vakantie.” Dat klopt, maar papa en mama willen een toffe vakantie. Daarnaast krijgt hij ook niks mee van een camping in Frankrijk en dan heeft het voor niemand een meerwaarde. Dan zitten wij met een zuur hoofd in Frankrijk, terwijl onze zoon gefascineerd is van een knoop aan z’n speenkoord. Top idee.
We hebben altijd gezegd als het een makkelijk kindje is, dan nemen we hem mee naar Mexico. Maak je het jezelf daardoor moeilijk? Zeker, maar niet onmogelijk. Dertien uur in het vliegtuig is geen pretje, al helemaal niet voor een baby. Maar hij heeft zich zo goed gedragen. Een eigen bedje, gewoon je hapjes eten en lachen naar iedereen. Dat papa maar één film heeft kunnen kijken in plaats van vier, omdat je het audiokoord de hele tijd eruit trok, is geen probleem. Hij heeft zich wel vermaakt.
Een tijdsverschil van 8 uur is voor niemand makkelijk te overwinnen. De kleine man was na aankomst om 4 uur ’s nachts klaarwakker. Vrolijk en klaar om te spelen. Gelukkig hebben papa en mama ook last van het dag/nachtritme, dus gingen we met hem spelen. Na een tijdje wordt hij toch wel moe om daarna echt de dag te beginnen.
Kersverse ouders let wel, dit is echt het zwaarst. Je moet z’n ritme totaal opnieuw uitvogelen en dat gaat lang niet altijd goed. Maar na een paar dagen goed naar hem luisteren, krijg je alles op de rit. En wat alles echt goed maakt? Lekker met hem zwemmen in een cenote of in het zwembad, waarbij hij een schaterlach niet kan onderdrukken. Met hem een tempel op ploeteren , waarbij je het zelf al warm hebt, en hem dan lekker onder je arm hoort brabbelen. “Het is goed papa, je bent bijna bij de top.”
Of met een dikke glimlach hele stukken mango, watermeloen en papaya weg zien werken, waarbij z’n mond iedere keer opengaat voor meer. Dat zijn toch fantastische momenten.
Oh ja, nu vraag je jezelf af: “Is Mexico te doen met een baby?” Natuurlijk. Het is niet onontdekt junglegebied. Daar heb je ook gewoon een supermarkt waar je poedermelk, babyvoeding, rompers, spenen en fruithapjes kunt kopen. Waar dacht je dat baby’s in Mexico van leefden? Taco’s met bonen, mais en pittige Jalapeños?
Hoe deze bijzondere eerste reis met z’n drieën is afgelopen lees je volgende maand. Nu moet ik m’n kind uit bed halen, want z’n siësta is voorbij. Tijd voor cervezas voor papa en mama en een pittige taco voor kleine Jip.